تست قابلیت یک فلزیاب دستی (HHMD)

چکیده

هدف

تست قابلیت یک فلزیاب دستی (HHMD) برای شناسایی حضور و مکان جسم خارجی فلزیِ (MFB) بلعیده شده در کودکان.

روش ها

موارد آینده در مورد کودکانی که احتمالا جسم خارجی در آنها وجود دارد و به بخش اورژانس هدایت می شوند. 38 کودک در این آزمایش شرکت کردند و از HHMD برای ردیابی حضور و مکان MFB استفاده شده است. نتایج با مطالعات رادیوگرافی استاندارد مقایسه شده است.

نتایج

37 تا از 38 جسم خارجی بلعیده شده MFB بوده است. از این تعداد جسم خارجی فلزی، HHMD توانست 33 تا از آنها را تشخیص دهد و 4 تا از آنها تشخیص داده نشد، اما با رادیوگرافی تشخیص داده شد. در مواردی که HHMD آنها را تشخیص داد، مکان ردیابی شده توسط HHMD همبستگی 100 درصد با مکانی داشت که توسط رادیوگرافی تشخیص داده شد. 33 مورد مثبتِ صادق،[1] صفر مورد مثبت کاذب،[2]  4 مورد منفی کاذب[3] و 1 مورد منفی صادق[4] بدست آمد. در نتیجه، حساسیت در این نتایج برابر با 89 درصد (95 درصد CI از 75 تا 96 درصد) و اختصاصی بودن[5] 100 درصد (95 درصد CI از 2.5 تا 100 درصد) است.

نتیجه

مطالعات ما نشان می دهد که HHMD می تواند با دقت خوبی اجسام خارجی فلزی را ردیابی کرده و مکان آنها را مشخص کند. پیشنهاد می کنیم یک اتاق اورژانس برای اجسام خارجی در نظر گرفته شود که در تریاژ از HHMD به عنوان ابزار اولیه ردیابی استفاده می کند تا فرایند یافتن راه حل otolaryngology تسریع شود و احتمالا زمان انتظار برای اتاق جراحی یا مرخصی کاهش یابد. در مواردی که قبلا به صورت خارجی عکس گرفته شده است، استفاده از HHMD با رفع نیاز به رادیوگرافی مجدد باعث می شود کودکان کمتر در معرض تشعشعات قرار بگیرند.

از آنجا که حساسیت 100 درصد نیست، استفاده از HHMD را نمی توان جایگزین کاملی برای رادیوگرافی استاندارد برای ردیابی اجسام خارجی فلزی دانست. بهترین ردیابی که HHMD  می تواند انجام دهد در مورد سکه ها است که بیشترین درصد اجسام خارجی بلعیده شده را تشکیل می دهد و شاید برای تمام اجسام فلزی مناسب نباشد چون مقدار فلز احتمالا مقدار حساسیت آن را کاهش می دهد.

کلمات کلیدی:

فلزیاب دستی، بلعیدن جسم خارجی فلزی

 

1. مقدمه

بلعیدن اجسام خارجی یک امر متداول در کودکان است و طبق گزارش بیش از 85 درصد این اجسام خارجی فلزی (MFB) هستند [1]. بیشترین MFB ها را نیز سکه ها تشکیل می دهند [2]، ولی این احتمال وجود دارد که کودکان MFB های دیگری را نیز ببلعند از جمله سنجاق، پیچ، آهنربا، باتری های دکمه ای، میخ و موارد دیگر. در بررسی هایی که در خانه صورت می گیرد، بیش از 4 درصد والدین گفته اند که پیش آمده است که کودکانشان سکه را بلعیده اند [3].

در بیشتر تشخیص ها در پزشکی، مهم ترین اطلاعات، شاهد بودن والدین بر بلعیدن است، چون خود بیماران بعضا هیچ علائمی از بیماری نشان نمی دهند و در 70 درصد موارد به مدت بیش از 5 روز هیچ علائمی از بلعیده شدن سکه و وجود آن در مری نشان داده نمی شود [4]. اگرچه بیشتر MFB های بلعیده شده ای که در مری هستند می توانند به راحتی بیرون آورده شوند، اگر این مساله به تعویق افتد می تواند باعث ایجاد بیماری های جدی شود [5]. مواردی که جسم خارجی بدون لبه تیز بلعیده شده و دیواره مری را سوراخ کرده است حدود 1 درصد است [6]، اما برای اجسام خارجی که شکسته شده اند می تواند از 2 تا 15 درصد باشد [7]. موارد دیگر شامل التهاب میان سینه[6] [8]، دیورتیکول مری، tracheoesophageal fistulas و tracheal stenosis [9]، aortoesophageal fistulas و مرگ [10] شود.

استاندارد فعلی در مورد ردیابی MFB و تعیین مکان آن این است که از گردن، قفسه سینه یا شکم عکس گرفته می شود. اگر نتیجه مثبت بود پزشکان گوش و حلق و بینی تصمیم می گیرند آن را با روش آندوسکوپی معمولا در قسمت سوم بدن بیرون بکشند. معمولا عکس برداری اولیه در کلینیک ها و بیمارستان های عمومی انجام می شود و سپس کودکان به بخش اورژانس هدایت خواهند شد. بسته به زمان مورد نیاز برای انتقال کودکان به بخش اورژانس، احتمال دارد مجددا قبل از عمل جراحی عکس برداری شود تا جسم خارجی ردیابی شده و مکان آن مشخص گردد. محبوبیت قرار دادن پی در پی کودکان در معرض تشعشعات به تدریج کمتر می شود، چون تدریجا اطلاع پزشکان از این مساله در حال افزایش است که افرادی که در سنین کودکی در موارد زیادی در معرض تشعشعات قرار می گیرند، در جوانی احتمال ابتلای آنها به بیماری های جانبی افزایش می یابد [11].

HHMD یک دستگاه ارزان و در دسترس برای ردیابی اجسام خارجی فلزی است که خطر قرار گرفتن در معرض تشعشعات را کاهش می دهد. روش کار HHMD به این صورت است که میدان های مغناطیسی ضعیفی تولید می کند که از یک انتهای دستگاه وارد شده و به انتهای دیگر آن ختم می شوند. اگر جسم خارجی فلزی در این میدان مغناطیسی باشد نظم این میدان به هم خورده و دستگاه این مساله را تشخیص می دهد و یک صدای هشدار تولید کرده و چراغ LED قرمز روشن شده و دستگاه می لرزد. HHMD هیچ یک از تشعشعات یونیزه کننده را تولید نمی کند.

هدف از این مطالعه، بررسی توانایی HHMD برای ردیابی MFB و تعیین مکان آن است. فرض ما این است که HHMD می تواند جسم خارجی فلزی را تشخیص داده و مکان آن را تعیین کند. پیشنهاد می کنیم که یک دستگاه HHMD در بخش اورژانس اجسام خارجی موجود باشد تا زمان انتظار کاهش یابد، تشخیص ساده تر شود، هزینه کاهش یابد و همچنین تشعشعات یونزه کننده نیز کاهش یابد.

2. مواد و روش ها

این مطالعه در مورد کودکان بین سنین 1 تا 8 سال است که مشکوک به بلع MFB هستند و از 1 مارس 2008 تا 29 فوریه 2016 به بیمارستان کودکان Rady در سن دیگو انتقال یافتند. این مطالعه توسط کمیته بررسی دانشگاه کالیفرنیا در سن دیگو مورد تایید قرار گرفته است. معیار انتخاب بیماران این بوده است: هر کودکی که به بخش اورژانس آورده می شود و مشکوک به بلع MFB است و از نظر بالینی در وضع پایداری قرار دارد و والدین یا کسانی برای رضایت دادن همراه او هستند. مواردی که از این مطالعه مستثنی شده اند عبارتند از کودکانی که مشکلات تنفسی داشته و به احیای فوری نیاز داشته اند و بلافاصله باید به اتاق عمل انتقال می یافتند و همچنین کودکانی که دستگاه هایی در بدن آنها ایمپلنت شده است که به میدان های الکترومغناطیس حساس هستند مثل ضربان‌سازها، ICD ها یا تحریک کننده های مغز نخاع. پس از بررسی اولیه Otolaryngology در بخش اورژانس، بیمار و والدین با رضایت خود و صرفنظر از HIPAA وارد پروسه مطالعاتی ما می شدند.

بعد از این که آزمایش های اولیه انجام شد بیماران اسکن HHMD را انجام می دهند. در هنگام اسکن توسط HHMD تمام فلزاتی که در نزدیکی آن قرار دارند باید به محل دیگری انتقال یابند مثل جواهرات، عینک، دکمه، سگک کمربند، زیپ و مواردی دیگری که در اطراف بیمار قرار دارد مثل قسمت های فلزی تختخواب بیمار و تجهیزات فلزی که در اطراف وجود دارد. بیمار لباس مخصوص بیمارستان را می پوشد و اگر سن مناسبی دارد می ایستد و در غیر این صورت در آغوش والدین یا همراهانش نگه داشته می شود طوری که دور از مواد فلزی اطراف باشد. بیماران در وضعیتی قرار می گیرند که دستانشان را بالا می گیرند و دور از بدنشان قرار می دهند و گردنشان را می کشند طوری که قسمت جلویی گردنشان کاملا مشخص باشد (به شکل 1 نگاه کنید). سپس با استفاده از یک تکه فلز تست می شود که HHMD به خوبی کار کند و سپس از آن بر روی بدن بیمار استفاده می شود و از بینی شروع شده و با پیوستگی خاصی به سمت پایین بدن بیمار هدایت می شود و سپس قسمت پشتی بیمار اسکن می شود سپس مجموعه اطلاعات به عنوان ردیابی مواد فلزی ضبط می شود (ردیابی شده است یا نه) و مکان جسم فلزی بر روی یک دیاگرام استاندارد بدن انسان رسم می شود و مکان آن در طبقه بندی های خاصی قرار می گیرد: گردن (بالای شکاف وداجی)، قفسه سینه (بین شکاف وداجی و زائده خنجری)، شکم (زیر زائده خنجری). سپس عکس برداری از قسمت قدامی، خلفی و کناری بیمار انجام می شود تا تمام استانداردهای فعلی برآورده شود. سپس از این عکس برای مقایسه با نتایج بدست آمده از HHMD استفاده می شود.

بیمارانی که MFB در گردن یا قفسه سینه آنها قرار دارد به قسمت OR هدایت می شوند تا MFB بیرون آورده شود و نوع آن ثبت شود. کودکانی که عکس برداری در آنها نشان داده است که MFB در آنها از پیوند مری[7] گذشته است، مجددا مورد بررسی قرار می گیرند و پس از اطمینان مرخص شده و به خانه بر می گردند و به آنها توضیح داده می شود که در صورت درد شکم، استفراغ یا مدفوع خونی به بیمارستان برگردند. چون ثابت شده است که بیشتر اجسام خارجی فلزی که از مری گذشته اند بدون مشکل دفع خواهند شد [12].

HHMD که در این مطالعه از آن استفاده شد Garrett Super-scanner® V (شرکت الکترونیک Garrett در Garland تگزاس) بوده است. ابعاد آن 42 در 8.3 در 4.13 سانتی متر است و 500 گرم وزن دارد. این HHMD برای این استفاده پزشکی خاص توسط FDA مورد تایید قرار نگرفته است، اما استفاده از این HHMD به منظور امنیتی در همه جا متداول است و در حال حاضر در بسیاری از checkpoint های امنیتی فرودگاه های آمریکا و جهان مورد استفاده قرار می گیرد. مطالعات نشان داده است به دلیل این که خاصیت یونیزه کننده ندارد، میدان مغناطیسی تولید شده، حتی برای زنان حامله هم ضرری ندارد و اسکن های پیاپی با این دستگاه مشکلی ایجاد نخواهد کرد [13,14]. بنابراین استفاده از این دستگاه در مراقبت های پزشکی خطر مورد توجهی را در پی ندارد. میدان های الکترومغناطیسی که توسط محصولات Garrett تولید شده اند شبیه میدان های الکترومغناطیسی هستند که به صورت روزمره وجود دارند و مطابق استانداردهای ایالات متحده و استانداردهای بین المللی برای تشعشعات هستند [15]. این HHMD طبق دستورالعمل های سازنده استفاده شده است.

ارزیابی تست تشخیص طبق استاندارد انجام شده است تا مقدار حساسیت و اختصاصی بودن مشخص شود.

3. نتایج

38 بیمار در این مطالعه دو ساله مورد بررسی قرار گرفتند. تمام بیماران هم توسط HHMD و هم توسط رادیوگرافی بررسی شده اند. بیماران از 7 تا 79 ماه (میانگین 27 ماه، میانه[8] 22 ماه) بودند و 19 نفر از آنها دختر و 19 نفر پسر بودند. 37 مورد از 38 مورد بلعیده شده، فلز بوده است و یک مورد غیر فلزی تخم آفتابگردان بوده است. MFB هایی که بلعیده شدند عبارتند از: 18 سکه یک سنتی، 5 سکه 5 سنتی، 2 سکه ده سنتی، 8 سکه 25 سنتی، 1 فنر، 1 قسمت فلزی سر هندزفری و 2 مورد ناشناخته (ولی از طریق رادیوگرافی مشخص شد که سکه هستند) به دلیل این که از داخل بدن بیرون آورده نشد و اجازه داده شد که دفع شوند. 31 مورد از آنها در قسمت گردن ردیابی شدند و 4 مورد در قفسه سینه که همه آنها به روش آندوسکوپی بیرون آورده شدند. دو مورد دیگر در معده بودند و آن بیماران مرخص شده و به خانه رفتند تا آن اجسام خارجی دفع شوند. از این 37 مورد، HHMD 33 مورد را به خوبی تشخیص داد و 4 مورد را نتوانست تشخیص دهد که در رادیوگرافی تشخیص داده شد شامل 1 سکه یک سنتی، یک سکه ده سنتی در قفسه سینه، 1 قسمت سر هندزفری در گردن و یک مورد ناشناخته در معده (بنگرید به شکل 2 و 3). وقتی توسط HHMD شناسایی شدند، مکانی که تشخیص داده شد با مکانی که توسط اشعه ایکس تشخیص داده شد یکسان بود. این یعنی دقت 100 درصد در تشخیص مکان.

 

33 مورد مثبت صادق داشتیم، صفر مثبت کاذب، 4 منفی کاذب، و 1 منفی صادق. در نتیجه حساسیت برابر است با 89 درصد (95 درصد CI از 75 تا 96 درصد) و اختصاصی بودن 100 درصد (95 درصد CI از 2.5 تا 100 درصد) است.

در تمام بیمارانی که تن به عمل جراحی دادند جسم خارجی بیرون آورده شد بدون این که مشکلی قبل از عمل یا بعد از عمل مشاهده شود. برای بیمارانی که مرخص شده و به خانه خود رفتند، هیچ ملاقات مجدد یا پذیرش مجددی مشاهده نشد.

4. بحث

در صورتی که کودکی مشکوک به بلع سکه باشد توصیه متداول این است که گردن و قفسه سینه او را به وسیله رادیوگرافی، اسکن خلفی و قدامی و کناری کنیم تا از وجود و محل سکه مطمئن شده و هرگونه مشکلات بعدی را از بین ببریم [16]. از زمانی که اولین مقاله در مورد استفاده از فلزیاب برای شناسایی و تعیین مکان سکه بلعیده شده در سال 1980 چاپ شد [17]، مقالات زیادی در مورد استفاده از HHMD که بیشتر آنها مربوط به حالت اورژانسی و طب اطفال می شود و حاکی از دقت این دستگاه است. اما استفاده از HHMD به عنوان یک ابزار ردیابی در اتاق اورژانس و توسط متخصصان گوش و حلق و بینی در آمریکا متداول نیست. یک تحلیل و بررسی سیستماتیک در این مورد توسط Lee و همکاران در سال 2005 انجام شده است [18] و 11 مطالعه را مورد بررسی قرار دادند و هیچ موردی در رابطه با ناهمگنی حساسیت (x2 = 8.0, p = 0.43) یا اختصاصی بودن (x2 = 0, p = 1.0) یافت نشد. حساسیت کلی HHMD در ردیابی حضور سکه 99.4 درصد بود (95 CI 98.0–99.9%) و دقت در تعیین مکان 99.8 درصد بود (98.5–100.0%). اختصاصی بودن کلی HHMD صد درصد بود (76.8–100%). در این مطالعه حساسیت برای تمام MFB ها 89 درصد و برای سکه ها 94 درصد بود که از مجموع نتایجی که قبلا منتشر شد اندکی کمتر است. وقتی بیماران با منفی کاذب تحلیل شدند هیچ متغیر سازگاری بین آنها یافت نشد. سن از 10 تا 78 ماه تغییر می کرد. دو MFB در گردن ردیابی شد و همچنین یک مورد در قفسه سینه و یک مورد در معده. یک سکه یک سنتی، یک سکه ده سنتی، یک قسمت سر هندزفری و یک مورد MFB ردیابی نشد. سکه یک سنتی که ردیابی نشد به مدت چند روز در مری بود و آندوسکوپی نشان داد که بافت های زیادی به دور این سکه فشرده شده بودند. سکه ده سنتی و سر هندزفری باید دقت کرد که مقدار کمتر فلز ممکن است پایین تر از آستانه ردیابی فلزیاب HHMD باشد که در این مطالعه استفاده شد. قابلیت اطمینان HHMD در ردیابی MFB های غیر سکه ممکن است کاملا متغیر باشد. Schalamon و همکاران [19] گزارش کردند که 8 مورد از 15 مورد غیر سکه ردیابی نشد که شامل دو مورد باتری دکمه ای و یک سوزن می شود. Ros و Cetta [20] گزارش کردند که در ردیابی چند شیء ناموفق بوده اند از جمله سنجاق قفلی، گیره کاغذ، پونز، باتری ساعت، باتری قلمی و قرص آهن. در مطالعه ما 2 مورد MFB غیر سکه داشتیم: یک مورد فنر که با موفقیت توسط HHMD ردیابی شد و مورد دیگر سر هندزفری که توسط اشعه ایکس ردیابی شد ولی HHMD نتوانست آن را تشخیص دهد. همچنین دو MFB بود که در اشعه ایکس مانند سکه بود اما آندوسکوپی آن را تایید نکرد و بیماران مرخص شده و به خانه رفتند اجازه داده شد که آن اجسام خارجی از بدن بیمار عبور کرده و دفع شوند. یکی از آنها توسط HHMD ردیابی شد و یک مورد دیگر ردیابی نشد.

در نوشتجات علمی 16 مثبت کاذب برای MFB بلعیده شده در مجموع 3 مطالعه گزارش شد [1,21,22]. 8 تا از این موارد مثبت کاذب ردیابی شده و بیرون آورده شد و بیمار مجددا اسکن شد. در این مطالعه هیچ مثبت کاذبی نداشتیم. در مطالعۀ ما، ساکنان، همراهان و درخواست کنندگان از HHMD برای ردیابی استفاده کرده اند و برخی نظرات حاکی از این است که شاید همین ناهمگنی است که دلیل عدم ردیابی چهار MFB بوده است. اما مطالعه Seikel و همکاران [22] نشان می دهد که برای استفاده دقیق از HHMD نیاز به هیچ آموزشی نیست. آنها آزمایش کنندگان مجرب را با آزمایش کنندگان تازه کار که کمتر از یک دقیقه به آنها آموزش استفاده از HHMD داده شده است مقایسه کردند. آزمایش کنندگان مجرب، ارزش پیشگویی مثبت 90.9 درصد و ارزش پیشگویی منفی 100 درصد داشتند. تفاوت بین آزمایش کنندگان مجرب و آزمایش کنندگان تازه کار از نظر آماری قابل اغماض بود.

بر طبق نتایج این مطالعه، یک نمودار گردشی بیمار طراحی شد تا بتوان بیماران MFB را طبق آن مدیریت کرد به طوری که زمان تریاژ کم شده و بیمار کمتر در معرض تشعشعات قرار گیرد (بنگرید به شکل 4). در بیماری که مشکوک به بلع MFB است اولین و مهم ترین مساله این است که آیا جسمی که بلعیده شده است، باتری دکمه ای بوده است یا نه. اگر چنین احتمالی وجود داشته باشد، می توان قبل از تریاژ از HHMD استفاده کرد تا مکان جسم را پیدا کرد و هرچه سریع تر باید بیمار به وسیله STAT plain عکس برداری شود و متخصصان ENT باید او را مورد بررسی قرار دهند و او را به اتاق عمل برده و با روش آندوسکوپی جسم را از بدن او بیرون آورند. در موارد دیگر که اورژانسی نیست، HHMD دو نقش عمده دارد: اول این که جایگزین آزمایش مجدد اشعه ایکس قبل از آندوسکوپی شود که قبل از آن عکس برداری نشان داده است که MFB وجود دارد و مورد دوم به عنوان اولین ابزار مانیتورینگ برای تمام بیمارانی که MFB را بلعیده اند قبل از این که تست اشعه ایکس از آنها گرفته شود.

وقتی یک MFB غیر از باتری دکمه ای ردیابی شد، بر طبق علائم بیماری، وضعیت NPO و در دسترس بودن اتاق عمل، فاصله زمانی بین ردیابی تا آندوسکوپی ممکن است تغییر کند. 25 تا 30 درصد مواردی که سکه در مری کودک است ممکن است بدون هیچ مشکلی مرخص شوند مخصوصا اگر سن کودک بیشتر باشد و سکه در قسمت انتهایی مری باشد [23]، اما معمولا سکه ها توسط کودکانی که سن کمی دارند بلعیده می شوند و در قسمت بالایی قرار می گیرند [24]. طبق گزارش بیش از 40 درصد سکه ها در زمان یک تا پنج ساعت به معده وارد می شوند بنابراین اگر تاخیر بیش از 4 ساعت بین رادیوگرافی اولیه و آندوسکوپی وجود داشته باشد نیاز به عکسبرداری مجدد برای تعیین مکان سکه است. از موارد دیگری که معمولا تاخیر در آن صورت می گیرد جایی است که کودک از طریق رادیوگرافی در کلینیک ها و بیمارستان های عمومی آزمایش شده اند و سپس به بیمارستان دیگر انتقال داده می شوند تا در آنجا اقدامات لازم صورت گیرد. استفاده از HHMD می تواند با 100 درصد اختصاصی بودن و 100 درصد دقت جایگزین رادیوگرافی مجدد شود و مطالعه جاری نیز این مطلب را تایید می کند و قبلا نیز توسط Younger و Darrow نشان داده شده است.

در مورد بیمارانی که قبلا در مورد آنها مطالعه ای صورت نگرفته است، می توان HHMD را در مراحل اولیه در تریاژ استفاده کرد، اما در مورد کودکانی که احتمال بسیار زیادی برای بلع MFB در مورد آنها وجود دارد. اگر جواب آزمایش HHMD برای موقعیت یابی در گردن و قفسه سینه مثبت است، باید فورا با متخصص گوش و حلق و بینی اطفال تماس گرفت و احتمالا نیاز به esophagoscopy می شود تا مراقبت از بیمار تسریع شود. می توان قبل از این که به مشاور برسیم، از عکس برداری اولیه استفاده کرد تا کودک را مورد بررسی قرار داد. اگر HHMD نشان داد که جسم در معده است، می توان قبل از این که بیمار را مرخص کرده و راهی خانه کرد، از تست اشعه ایکس برای اطمینان استفاده کرد. اگر جواب HHMD منفی بود قبل از ترخیص بیمار باید از تست اشعه ایکس استفاده کنیم تا مطمئن شویم که مشکل از عدم ردیابی MFB توسط HHMD نبوده است.

محدودیت مطالعه ما این است که اندازه نمونه نسبتا کوچک است. آزمایش کنندگانی که آموزش نسبتا کمی دیده اند از جمله آزمایش کنندگان اصلی ساکن در محل و fellow ها این قوانین را ابداع کرده اند. اما اگر HHMD توسط فردی که در این مورد آموزش ندیده است (فردی غیر از پرسنل اتاق اورژانس) به کار گرفته شود، واقعیت بهتر و با دقت بیشتری نشان داده می شود.

5. نتیجه

بلع MFB امری کاملا متداول در بخش اورژانس است. مطالعه حاضر برای براورد دقت HHMD در ردیابی و تعیین مکان اجسام خارجی فلزی صورت گرفته است. مطالعات قبلی نشان داده است که HHMD در مقایسه با تست رادیوگرافی استاندارد از حساسیت و اختصاصی بودن زیادی برخوردار است مخصوصا برای سکه های فلزی. وقتی در مورد نوع جسم خارجی که بلعیده شده است مطمئن نیستیم (یعنی غیر فلزی) در تفسیر نتیجۀ مشاهدات باید دقت زیادی شود. نتیجه منفی HHMD دلیل برای عدم نیاز به رادیوگرافی برای ردیابی اجسام خارجی نیست و حتما باید رادیوگرافی انجام شود چون شاید HHMD نتوانست MFB را ردیابی کند. HHMD هنوز هم بهترین ابزار برای ردیابی سکه است که بیشترین مورد را در MFB های بلعیده شده تشکیل می دهد و ممکن است برای تمام اجسام فلزی مناسب نباشد چون اگر مقدار فلز کم باشد، حساسیت آن کم می شود.

ما قانونی را برای جسم خارجی در اتاق اورژانس پیشنهاد می کنیم که در مراحل اولیه تریاژ از HHMD به عنوان ابزار بررسی و مشاهده استفاده می کند، نه این که از آن به عنوان ابزار تایید استفاده شود. این مساله می تواند فرایند یافتن یک مشاور گوش و حلق و بینی را تسریع کند و احتمالا زمان انتظار برای اتاق عمل را کاهش دهد. در مواردی که قبلا عکس برداری خارجی انجام شده است، HHMD می تواند قرار گرفتن کودکان در معرض تشعشعات را به وسیله عدم نیاز به رادیوگرافی مجدد به حداقل برساند.

تشکر

از این افراد که در جمع آوری اطلاعات بیماران به ما کمک کردند تشکر می کنیم:

Nancy Grover, Qiu Zhong, Owen Woods, James Attra, German Fikhman

 

[1] جواب آزمایش مثبت است (سوژه در آزمایش یافته شده است) و این مثبت بودن صادق است (در واقعیت نیز وجود خارجی دارد) (م)

[2] جواب آزمایش مثبت است اما این مثبت بودن کاذب است (در واقعیت وجود ندارد و به اشتباه ردیابی شده است) (م)

[3] جواب آزمایش منفی است (آزمایش نشان می دهد وجود ندارد) اما در واقع وجود دارد. (م)

[4] جواب آزمایش منفی است و این منفی بودن کاملا مطابق با واقع است. (م)

[5] specificity

[6] mediastinitis

[7] gastroesophageal junction

[8] اصطلاحی آماری است (م)

دریافت اصل مقاله به زبان انگلیسی